Na een lange periode van ziekenhuizen, onderzoeken en twijfel is uiteindelijk bij pap de diagnose MS gesteld. Op dat moment vooral een enorme opluchting. Eindelijk weten wat er nu precies aan de hand was. Of ja precies..... dat dachten we. Indertijd was er nog vooral veel onduidelijkheid over deze ziekte. Wel werd ons al heel snel duidelijk wat MS kon betekenen voor een patiënt en gezin. Pap had helaas een vrij agressieve vorm en kwam dan ook vrij snel in een rolstoel terecht. Van zo nu en dan zat hij binnen korte tijd structureel in een rolstoel. Zijn (en ons) leven werd op korte tijd volledig op zijn kop gezet. Toch heeft pap zich nooit uit het veld laten slaan door deze slopende ziekte. Iedere keer probeerde hij het positieve te zien en te kijken wat er wel kon.
Kan ik zo de optocht niet lopen? Geen punt dan bouwen de de elektrische rolstoel, de rode ferrari wel om. Deze ombouw veranderde dus jaarlijks.
Kan ik niet lopend de trap op en is een stoellift geen optie? Ook geen punt. Dan doen we het maar op de kont.
Pap zijn motto was dan ook 'es 't neit geit wie se wils, mosse wille wat se kens'. Iets wat ik me altijd probeer voor te houden. Wat betreft doorzettingsvermogen en positiviteit is pap echt een enorm voorbeeld geweest.

Ondanks zijn ziekte is pap altijd midden in het leven blijven staan en heeft hij voortdurend geprobeerd iets voor anderen te kunnen betekenen. Toen hij zijn werk bij een belastingbureau niet meer kon uitvoeren, startte hij zijn eigen bedrijfje. Niet om zelf veel te verdienen, maar juist om kleinere klanten te helpen. Hij was dolgelukkig als het hem weer gelukt was om iemand blij de te maken met een kleine teruggave. Regelmatig vonden we pap dan ook 's nachts over een aangifte gebogen omdat slapen weer eens niet ging.

Voor de muziek en zijn geliefde Beesehofkapel leefde pap helemaal. Zijn grootste genietmoment was als de voltallige carnavalsvereniging op vastelaoveszaoterdig op bezoek kwam. Niet op ziekenbezoek want dat mocht uiteraard niet, maar als pauzemoment. Gezellig even samen wat eten en drinken en naar de Zoepkoel kieke. Hier kon hij intens van genieten. Op menige carnavalsdinsdag is mam weer naar huis gereden om zijn bas te halen omdat pap toch wel graag een stukje mee wilde trööte.

Pap genoot intens van het leven en is, ondanks dat hij hier genoeg redenen voor had, nooit bij de pakken neer gaan zitten. Helaas zijn hem bepaalde dingen waar hij zo naar uitkeek nooit gegund geworden. Maar anderzijds zijn hem ook veel dingen bespaard gebleven. In 2001 moesten we helaas afscheid van hem nemen. Ondanks dat hij er fysiek niet meer is, blijft hij voortleven in vele harten. Regelmatig gaan er gesprekken over pap of Funs. Je wordt dus niet vergeten.

Inmiddels jaren later zie ik ook van een afstand, als leerkracht, als kennis, wat MS, zeker in deze coronatijd, met gezinnen kan doen. Kinderen die zich zorgen maken om pap of mam, ouders die in tweestrijd zitten om hun kind, met alle risico's, wel of niet naar school te laten gaan. Het is zo oneerlijk en tegelijkertijd zo herkenbaar.

Daarom doen wij weer mee aan Dutch mountains de droom van pap en vele anderen, een MS-vrije wereld een stukje korter bij te maken.
Pap wij gaan ervoor en weten zeker dat je bij ons zult zijn op deze wandeltocht door onze mooie LImburgse heuvels.